Van rojên dawî da mesela ziman bi girîngayîyek tê minaqeşekirin. Hinek malper ji bo vê yekê kampanya jî vekirin. Bi rastî hemû karên ku ji bo ziman tên avêtin bê fayde nînin. Lê bi tenê mesela me û ziman jî çareser nakin. Ji bo çareserîya vê meselê yek gavek lazim e. Ew jî kingê ku kurdê xwe welatparêz, ronakbîr, nivîskar û xwedî hêz dihesibînin, bi biryarek, axaftina zimanê bîyanî di malê xwe da berdin û kêmasî bi zarokên xwe ra kurdî bipeyivin, wê demê ewê bikaribin ji bo çareserkirina ziman gavên din jî bavêjin. Mirovê ku bi zimanê xwe ne axife, welatparêz be jî, nikarê welatparêzîya xwe bi cîh bîne. Ji bo vê gotinê tu kesî wek mîna Mir Bedirxan izah jê ra ne anîye. Çi gotibû Mir Bedirxan:
„Miletên bindest, heyîna xwe ji serdestên xwe bi du tiştan bi quwetên du çekan diparêzin, ol yek, ziman dudu. Lê ola miletê serdest û bindest yek be, hingî çek yek bi tenê ye û bend tenê ziman e.“
Îro li Turkîyê kurdek rabe eşkere bêje ez miroveki bas im, an ji mirovekî dîndar im, hetta sosyalîstim. Tu kes dijî wî dernakeve û lê tade jî nake. Heta ewê ji gelek kesan hurmetê jî bibine. Tu îtiraza kesî ji mêranî û ji jintîya kurdekî ra jî tune. Lê kingê ku bêje ez kurd im û mafê xwe dixwazim, an jî gorî çand û kultura xwe dijim, wê demê ne tenê dewlet, ji karkerên tirkan heya rewsenbîrên wan ji bo vê daxwazê nerazîbuna xwe tînin ziman.
Gorî wan kurd, wek mina tirkan bijîn, bira ne. Lê kingê mafên xwe yên netewî bixwazin, wê demê şunda dibin neteperest.
Wexta mesela zimanê zikmakî tê holê, gelek ronakbîr, nivîskar û demoqratên wanên herî baş jî yek tiştî dibêjin: „Çer hebe nav 50î salî da hemû ziman winda dibin, ya baş ewe ku ji îro va zimanê dewlemend bihabînin ku feyda wî ji we ra hebe!“. Lê ev mirovên wusa rê ravayî me didin, di hemû jîyana xwe da xêncî zimanê dayîka xwe tu bi zimanekî ne di axifin ne jî dinivîsînîn.
Ev nimune tenê jî ravayê me dide ku di jiyana gelên bindest da cîyê zimanê zikmakî rollekî giring dilîze. Gelên ku zimanê xwe winda bikin, di demekî kurt da nasnama xwe ji winda dikin û bê zor û zehmet asîmîle dibin. Dewleta Tirk jî ji bo vê yekê naxwaze Kurd bi zimanê xwe perwerde bibin.
Di jîyana gelên serbixwe da jî ziman nasnameyek esasî ye. Di civatê da her mirov bi gelek nasnameyên xwe tê nasîn. Mêr e, jin e, misilman e, êzidî ye, spî ye, res e, niviskar e, hunermend e, zeneatkar e, karker e, gundî ye hwd. Mirov dikare van nasnameyan bi hezaran bijmêre. Piranîya wan pişti bûyînê tên qezenckirin. Lê hinek nasname ji hene, kes nikare gorî dilê xwe wan hilbijêre.
Miroveki cuhî dikare bibe misilman, misilmanekî ji dikare dînek din qebul bike, an ji dikare bê dîn jî jîyana xwe bidomîne.
Her mirov dîsa gorî daxwaza xwe dikare bibe endamê hêzekî an ji cemaatekî. Hetta dikare cinsîyeta xwe ji biguherine. Lê tu kes nikare zimanê xweyê zikmakî û netewa xwe û rengê xwe biguherîne.Kurdek dikare bibe hemwelatîyê Alman an jî Îngilizan, lê ne dikare bibe Ingilîz ne jî Alman. Xwe wusa bihesibîne ji, kes wi wusa qebul nake.
Ziman jî wusa ye. Zimanê dayîkê yek e, lê ew ji bo hînbuna zimanên bîyanî kêmasî nîne. Heta kî ku zimanê xwe yê zikmakî çiqas baş bizanibe, ewqas dikare zimanêkî bîyanî, bi hêsanî fêr bibe.
Nuha hinek dikarin bibêjin, kesên ku kurdî nizanibin gelo ne kurd in?

Zimanê dayîkê ewe ku dê bi wî zimanî bi zarokên xwe ra diaxife, ji wan ra çîrokan dibê u stranan dilorîne. Birastî  eger kurdek xwe kurd bihesibîne, zimanê xweyê zikmakî nizanibe jî kurd e. Le belê ew, roj bi roj ji kurdayetîyê ji dur dikeve.
Ziman ji bo jîyana mirovan wek av û nane. Sertê welatparêzîyê û mirovatîyê jî ewe ku mirov, heta ku mecbur nebe gere xêncî zimanê dayika xwe bi zimanekî din va neaxife.