Salên 60’î da li gundê me tenê du sê malan da Radyo hebun. Elektrik di gunda tune bu, radyo bi pîl dixebitîn. Ji bo vê yekê, radyo tim nedihatin vekirin. Ji bo programa kurdî a radyoya Êrivanê û jî bo xeberê ajansa Tirka tenê dihatin vekirin.
Şevên zivistanê dirêjbun. Mirovên gund hinek odan da dihatin ba hev, zemanê xwe bi hevra derbas dikirin. Tercîha mirovên kal, odeyên xwedî radyo bun. Ji vana yek jî, mala Mehmeemîn bu.
Nêzikî wexta xeberên êvarê hemû mirovên ku li mala Mehmeemîn dihatin bahev, bi serê çav li hev mêzedikirin û wek bi çavan ji hev dipirsîn: Gelo Mehmememîn radyoyê veke an na?
Heger Mehmeemîn jî dest biavêta saeta xwe û mêze bikira, ew dihat wê maneyê ku radyo vedibe. Ji hefta ra çar-pênc deqe dima, Mehmeemin bişkoka radyoyê vedikir, ji radyoyê dengê reklama dihat, lê tu kesî ji van qisedana tişt fêm nedikir. Ser vê yekê Mehmeemîn dengê radyoyê kêm dikir, heya ku tutika ajansê lêxe.
Ê kû saeten wan hebûn derdixistin û li hêvîya xeberên 19’ê evarê disekinîn. Wexta tutika serê saetê lêdixist, ê xwedî saet, saetê xwe ravayê hevdu didan û pesnê saetên xwe ji hev ra dikirin. Piştra bêdengîyek diket odê, hemû kês bi dil û can guhdarîya radyoyê dikirin ku, tiştek jê fêmkin.
Tu dengek ji kesi dernediket. Ji bo ku pîl zêde neçin, Mehmeemin jî dengê Radyoyê zêde venedikir. Loma, kesî dengê ajansê baş nedibihîst. Lê Mehmeemîn Radyo dida ber guhê xwe hetta dawiya xebera serê xwe dihacand. Mirovên odê da runiştibûn, çavê wan jî li ser Mehmeemîn û radyoyê bûn. Alîyek dengê Radyoyê dernediket, alîyê din jî deng bihîstana jî Tirkî baş niznaibun ku tiştek fêm bikin. Ev bêdengîya odê da her şev bi kêmasî nîv saet dewam dikir.
Dawîya xebera dihat, Mehmeemîn dengê radyoyê dibirî. Piştra, hemu mirovên ku di odê da  bi hevra ji Mehmeemîn diprisîn:
- Êê Memhmeemin xebera da qe çi hebû.?
Mehmeemin jî wek bi rewşek zanayî xwe qure dikir û digot:
- Ê çi tunebun.
- Qe kî qisekir?
- Ê kî qisenekir, Ecewit, Demirel, Erbakan Turkeş, hemuyan qisekir. Ma we jî nebihîst.
- Ê qe çi gotin?
- Ê çi ne gotin, derheqê her tiştî da qisekirin.
Piştî dialoga ku navbera wan da derbas dibu, hemu mirovê odê da runiştibun, fêm dikirin ku Mehmeemin jî wek mîna wan tu tiştek ji ajansê fêm nekirîye.
Ji wan wetrê Mehmeemin xwedîyê radyoyê ye û zimanê wî fêm dike. Paşê yeko yek radibun, xatir dixwastin û diçun malê xwe.
Pirsê ku wan ji Mehmeemîn pirsîbûn, jin û zarê wan jî ji wan dipirsîn,  bersivên ku Mehmeemin dabu wan, ê ja wan ji jin û zarokên xwe ra dubare dikirin.
Ev mesela radyo û ajansên tirkî di gunda hertim dihat qisedan. Yê ku qilfê xwe bi yekî bikira, ev nimune nîşan dida.
Lê ser vê demê da sal û zeman derbas bun. Ne ku radyo û telewizyon, gundê bê internet neman. Dinya hat guhartin, mirovatî pêşta çû. Bi saya pêşveçûna teknolojîyê dinya wek gundek piçuk bu. Lê zîhnîyeta me Kurda nehat guhartin. Duh, ji bo nezanîna ziman tiştê ku fêm nedikirin ji hevra dubare dikirin, iro jî du sê hev bi navê civata Kurd xeberdidin, ê ku fêm dikin ji tirsa denk nakin, ê ku fêm nakin, ew ji wek mîna mirovên oda Mehmeemîn, ji der dora xwe ra dubare dikin.

05 Tebax 2004