Salên çûyî da li herêmek Kurdistanê navbera yêkî yêrli û mihacirek da şer derketi bu. Piştra hemû yêrlî û mihacir bibûn dijminê hev. Yê ku hevdu nas bikin nekin, hemu yêrlî û mihacirê wê hêlê bi hevra dijminatîyê dikirin. Mihacir kêm bun û ji yêrlîyan jî ditirsîyan. Mesele wisa belav bibu ku, yêrlî waxta derdiketin rêwîtîyê perçekek kulav bi xwe ra digerandin. Eger li ser rêyekî rasti mirovek xerîb bihatana, perçê kulav ji cêva xwe derdixistin û ravayê mirovê xerib didan û dipirsîn. Eger bersiva wî kulav ba mesele tune bu, lê bersiv kulêv ba, yêrlî fêm dikir ku ev mihacire û heqê wî kuştine.

Ev şerê navbera yêrlî û mihaciran derketi bu, bi salan berdewam kir. Li wê heremê pevçuna du kurda bu sebebê kuştin û tadekirina gelek mirovan. Gorî yêrlîya hemû mihacir dijmin bun, gorî mihaciran jî hemû yêrli. Salan şunda mihacir û yêrlî xetayê xwe dîtin u li hev hatin. Lê mesela kulav û kulêv hê li wê heremê tê qisedan.

Ew neyartî û dijminatî, îro di navbera hemû kurdan da bi rewşekî cuda berdewam dike û roj bi roj zirarê dide hemû kurda.

Ev nexweşî di navbera hêzên kurda da roj bi roj zêde dibe. Ne hêzek rastîya hêzekî din qebul dike, ne jî xetayên xwe hebe, dibîne. Her hêzek, xwe herî mezin dihesibîne û gorî wê propaganda xwe di ke. Lê ev ne tiştekî acêb e, mirov wana fêm dike, ku ev sîyaset e. Sîyaset, wek yek û yek mîna me ne be jî, li hemû civatê din da jî cuda nîne.

Lê ev nexweşîya ku navbera rewşenbîr û hunermendên kurdan da heye, mirov wî fêm nake.

Ne hatîye dîtinê ku, rewşenbîrekî kurd xênjî xwe kesî rewşenbîr bibîne, Lê her kes xwe rewşenbîr dihesibîne. Hunermendê  kurdan jî wisa ne. Mesela, kî di cemiatekî da kulamek bibêje, xwe hunermendê herî mezin dihesibîne û xenjî xwe tu kesî hunermend qebul nake. Tu kesek li rastî û zanatîyê jî mêze nake. Rasti, eger wî gotibe, rast e. Huner, eger kirina  wî be, huner e. 

Ji vê nexweşîyê ye ku îro di jîyana me hemû kurdan da tu kuralek hevbeş nîne.

Ev bêkurali di warê rezimana  kurdî da ji hê berdewam dike. Yê ku kurdî dinivîsînin, gorî dîtina xwe, an jî gorî kurdîya herêma xwe qeydeyek derdixin û xwe otorite îlan dikin.

Loma, ne tu kes rojnama kesi dixwîne, ne hunermendek xenci xwe guhdari hunermendek, ne jî nivîskarek tenezulî xebatên niviskarekî din dike. Gorî piranîya nivîskaran, hemû niviskarên din pirtukê xwe an ji kesên din dizîne, an jî fasa fîso ne.

Ji bo vê yekê jî, yekitîyek netewî di navbera nivîskar, hunermend û rewşenbîrên kurda da çênebû ye. Yê ku hatine sazkirin jî, yekrengin e.