Her çend nav nam u unvanên Keleş hebin jî, disa ne besî wîne. Lewra ew talibê hemu nav u dengane. Keleş baş dizane ku Kurd civatek misliman in u zêde bi dînve gîrêdayîne, merheze dike ka gelo ez çawa xwe zêdetîr li ber çavan şîrin bikim u gazî Wefai dike:

''Ey Wefayî tu ji bo min bab u birayî
Ka bêje min ev millet çawa dibe çavgrêdayî
Ma ne ferze li ser me ji, sefera hec
Eger tu rêk u pêk dibîni hal u merc
Dagre jimere bi erzak du xurc
Em berê xwe bidne kabeya îslamê
Bila bi cî biminin minare u birc.''

Wefaî, ku Keleş ji re dibêje, ''Kî wefaye ew bab u biraye''li ser daxwazîya Keleşê gewr, amadekarîyê dike u digel hev dikevin rê u berê xwe didin heccê. Di rê de Keleş dibêje ''Yoldaşê min Wefaî, tu hêdî hêdî bi meşe ezê, paşî bigêjime te. Wekî du satan Keleş dimîne dereng. Paşî tê. Wefaî dibêjê:

''Ey Keleş tu mayî li ku vaye sê saate ez mame li benda te
Ma hevaltî u yoldaşî wiha erzane li gora te
Te ez kirim mîna dar, cavên min man li rêya te
Çawa  vê xedrê wiha qebul dike wujdana te.''

Keleş dibîne ku Wefaî gelek hêrs u ture buye, sebeb u hicetek dertîne u dibêje: “Bira bibore, u efu, ku ez derengî mam. Çend roje ku em seferîne. Nîmêj li min bori bun, min wana qeza kir ku xwedayê alemê ji min re xêrek binivsîne.''

Pîştî demek şunda, vê carê Wefaî, desturê digre u diçe çar saatan nayê, dereng dimîne. Dema ku hat dibîne ku Keleş mina har u dîn e. Ture u hêrs buye, wexta ku xwe ji hev, biteqîne. Wefayî: ''Bibore Keleşê bira, ez dizanim tu li benda min gelek westayî, ku ez bêjim ji tera, sebebê dereng mana min, tu ê bêjî, aferîn Wefaî jî te ra. Lewra tu dibînî ku ku ez mirovek nexweş u kalîm, çend sal dijîm, kengê dimrim, nizanim. Min gelek gunehan kirdi ciwanîya xwe de, lê niha na xwazim, bi wan gunehan herim dunya wî alî. Ez çum, min çen rekat nimêj kir. Belku ez zu bimrim, yan jî, ji dest u pê bikevim, di rojên pêşde, nimêj lî min ne mimkun bin. Min ji bo demên ayende nimêjan kir, lewra ez dereng mam. ''Keleş: Hey bê aqil, ma xwedê nimêjên ayende qebul dike.? 

Wefayî: Çîma xwedê qerz u deyna qebul dike ji bo te, u çîma ji bo min pêşîn qebul neke, Keleş, hişê xwe bide serê xwe, neke karê xwedê tilya xwe.''

Wefayî u Keleş diçin, digêjine ber dergê heccê. Polêz dibêje ji Keleş re: ''Ka veke xurcên xwe, ez bibînim, te çî anîye li gel xwe. ''Keleşo xurca yekan vedike ku tê de, goştê pehtî, fêkî, zerzewatên xwêkirî u mezeyên taze hene. Polêz jê dipirse: Pismam, ev çîne.? Keleş: Ez benî, tu dibînî, ku ez mirovek nexweş u kal u bi jan inm. Ez wekî xelqê xwarin çêkirinê nikarim. Min ev tişt anîne ku dema ez birçî bum, ji xurcê derînim u hazir bî xwim, zîkê xwe têr kim. '' Polêz, paşî dibêje: Ka xurca mayîn ji veke, têde çî heye, nîşanî min bide.'' Keleş, bêçare, xurcê vedike ku tê de, çend şuşê ereq u şerabê hene. Polêz: Başe, filankes ev çî ereq u şerab e.? Keleş: ''Biracan ne min ji tere berê got ku ez mirovek kal u bê zarim. Ez nikarim mina herkesi lî dara Kabeyê bigerim. Min van anîye ku ez vexwim, hem tênîtîya bişkênim u hem jî, serêmin bigere u paşî, jî, Kabe li dora min bi gere. ''Polêz:Ma seyda ev ereq çawa ku Quran di ferme herame. Keleş birêzikek helbest cewabê didê.:

''Ki gotibe derewe, ku ereq heram e,
Ereq baştîrin ilac u derman e
Ji tiryê ku xwedê xulqandîye hatîye meydane
Fermo tu jî vexwe keko, ev ava hezma teaman e.''

Li ser vê gotubêjê Polêz di temîne  teamên di xurcên Keleş, u dibêje jêre: Fermo, hec ji te re bê pere u beleş, ey qencê xwedê Seydayê Keleş..