Eski Yunanca olan bu kelimenin geçmişi, üç bin yıl öncesine dayanır. Yunanlıların icadı olan bu kelime, o günden beri bütün insanlığın ortak malı olmuştur. Her dilde aynı amaçla kullanıldıği halde, herkes kendine göre bir anlam yüklemeye çalışıyor. Benim Demokrasim. Işte bu anlayış, bu sihirli kelimeyi gerçek anlamından uzaklaştırıyor ve kötüye kullanılmasına neden oluyor. Bu sihirli sözcük, ak güvercinin sırtından uçup gelen, aksakallı piri-fani değildir. Üçbin yaşından daha büyük olmasına rağmen, yeteri kadar geliştiğini söyleyemeyiz. Hitler, Kenan Evren ve Saddam gibi insanlara bile lazım olan bu sihirli kelimeye bütün insanlık sahip çıkmalı. Benim demokrasim yerine, bizim demokrasimiz diyebilmeli ve sahip çıkmalıyız.
Ne yazık ki günümüzde de benim demokrasim deyip, bunu hala çok kötü kullananlar var. Kimileri bu sihirli sözcüğün arkasına gizlenerek, birer diktatör, kimileri de merkezyetçilik adına birer küçük Stalin oluveriyorlar. Durum böyle olunca, insanların demokrasi talepleri çoğu zaman kanlı sonuçlara neden olabiliyor. Bir kısır döngü gibi, üçbin yıldan beri devam edip gidiyor.
ABD ve Ingiltere’nin başını çektiği bazı ülkeler, Irak’ta Saddam diktatörlüğüne son vermek için, ordularıyla Irak’a girdiler. Irak’a demokrasi getireceğini iddia ediyorlar. Başını Fransa ve Almanya’nın çektiği bazı ülkeler ve sol olduğunu iddia eden bir cümle zevat ise, savaşla ABD’nin Irak’a demokrasi getiremiyeceğini ileri sürüyorlar.
Şimdi biraz da Saddam Irakı’na bakalım. Saddam 25 yıl önce bir darbe ile yönetimi ele geçirdi. Ilk önce muhaliflerini imha etti. Iktidarını pekiştirdikten sonra, belirli aralıklarla seçime giderek, halkın % 99’nun oyunu da alarak başkanlığını sürdürdü. Görüntü demokrasiye uygundu. Bu görüntüyü sürdürebilmek için, oğlu Uday’in başkanlığında 300 bin kişilik cumhurriyet ordusu, amcasının oğlunun yönetiminde 100 bin kişilik polis gücü ve sayıları kesin belli olmayan gizli örgüt oluşturmuştu. Özellikle bu örgütün, her köy, mahalle ve her işyerinde elemanları vardı. Demokrasi talebi olan herkes Saddam karşıtı sayılıyordu. Bu örgütlerin görevi ise, bu kişileri yakalamak ve yok etmekti. Oyleki hapishane ve garnizon bahçeleri toplu bir mezarlığa dönüşmüştü.
Saddam, Almanya’dan temin etiği gazlarla Kürtlere karşı soykırım uyguladı. Fransa, atom santralı görüntüsü altında Saddam’a atom silahları üretmeyi öğretti. Bereket versin, bu santral daha inşaat halindeyken Israilliler tarafından imha edildi.
Iki milyon insanın yaşamına mal olan ve 9 yıl devam eden Iran-Irak savaşı. Bir gün aniden Kuveyt’in işgal edilerek sahiplenilmesi. Birinci Körfez Savaşı’ndan sonra Şii Araplar’a karşı imha harekatı. Ayrıca Filistin-Israil çatışmalarının körükleyicisi ve kökten dinci, Islami örgütlerin destekçisi. Kısaca Saddam, Ortadoğu’nun korkulu rüyası haline gelmişti.
Kimileri ABD’nin Irak’ta hala kimyevi silah bulamadığını iddia ederek, Irak’a yönelik yapılan harekatın haksızlığını ileri sürüyor. Halbuki Saddam’ın kendisi, insanlığın bu güne kadar icat edemediği en tehlikeli silahtı. Öyleki kendini yeniden üretebilen bir silahtı. Saddam’ın ölmesiyle bile bu silah ortadan kalkmayacaktı. Çünkü ondan sonra, iktidarı oğlu Uday ele alacak ve bu baskı rejimi babadan oğula geçecek şekilde devam edip gidecekti.
Insanlık için büyük bir tehlike oluşturan bu tehlikeli kimyevi silahı imha edenlerin eline sağlık. Saddam’ı devirmekle insanlığı büyük bir beladan kurtardılar.
Fransa ve Almanya’nın tezine gelince, bunlar ya çok unutkanlar, ya da insanları aptal yerine koyuyorlar. “Savaşla  ve askerle bir yere demokrasi götürülemez” diyorlar. Oysa 25 Ağustos 1940 tarihinde Fransızlar tek bir kurşun bile sıkmadan, Paris’in anahtarını Hitler’in generaline teslim ettiler. Dünya demokrasi hareketinin öncüsü Fransa, 4 yıllık işgal boyunca bir avuç işgaciye karşı sesini çıkaramadı. Işgalden sonra Adolf Hitler, komutanlarıyla Eyfel meydanını gezerken, Fransız idareci ve komutanlar da bunlara arzı-endam ediyorlardı. Fransız halkının işgalci nazilerden memnun olduğunu söylemek büyük bir hata olur.
Fakat Fransızlar, nazi işgalindeki Fransayı işgal etmesi için, ABD’yi elaltından davet ettiler. Peki o gün Hitler’e karşı sesini çıkaramıyan Fransızlar, bu gün Saddam’a karşı gelmeleri için bunu Irak halkından niçin istiyorlar. Ya da Normadiya’ya çıkarma yapmaları için ABD’yi davet etmeleri doğalsa, Bağdat’a çıkarma yaması için Irak halkı tarafindan ABD’nin davet edilmiş olması niçin aynı şekilde doğal olmasın.
Almanlar’a gelince, bu konuda en az konuşmaları gereken onlar olmalarına rağmen, herkesten fazla konuşuyorlar. Birinci Dünya Savaşı’nda onbaşı olan Adolf Hitler, savaştan 15 yıl sonra Almanlar’ın desteğiyle yönetimi ele geçirdi. 1 Eylül 1939’da Polonya’nin işgaliyle başlayan Ikinci Dünya Savaşı’nda 55 milyon insan öldü ve bir o kadarı da sakat kaldı. Almanya kendi vatandaşı olan 6,5 milyon Yahudi’yi gaz fırınlarında yaktı. Bütün Avrupa yerle bir oldu. Eli yıl sonra Almanya tarafindan Saddam’a verilen gazlarla Halepçe’de binlerce Kürt imha edildi. Türkiye’ye verilen tankların arkasında Kürt gençlerinin cesedleri sürüklendi.
Alman halkı bu olup bitenlerden çok mu memnun du? Bunların kendi ditatörlerine karşı yapamadıklarını zavallı Irak halkından istemeleri ne kadar doğru ve gerçekçidir?
1 Eylül 1939’da ki Polonya işgalini bütün Almanlar bayram gibi kutladılar. Ardından Fransa işgali ve Paris’in ele geçirilmesi takip etti. Fransa ise, sürekli ABD ve Ingiltere’den yardım istedi. Sonunda ABD, kendi çıkarına uygun geldiği bir zamanda bu davete razı oldu ve Ingiltere sahillerine iki milyon asker yığdı. ABD ve Ingiltere, 6 Haziran 1944’de şafakla birlikte 150 bin deniz piyadesi ve 13 bin kişilik paraşütçü birliğiyle Fransa’nın Normandiya sahillerine, altı noktadan birden Alman birliklerine saldırdılar.  Aynı gün ABD tarafından Fransa sahillerine başarılı bir çıkarma yaptı. Akşam sayımından sonra ABD ve Ingiltere’nin 4 bin ölü, 7 bin de yaralisi vardı. Buna karşın Alman ordusu büyük bozguna uğramış, sağ kalanların çoğu  esir düşmüştü. 25 Ağustos 1944’te ABD’li bir general tarafından Almanlar’dan alınan Paris’in anahtarı Fransız bir generale teslim edildi. Fransa 4 yıllık bir işgalden sonra yeniden özgürlüğüne kavuşmuş oldu. Dolayısıyla yalnız Fransa değil, bütün Avrupa’da bugün yaşanan barış ve demokrasi ortamı, ABD ve Ingiltere’nin Normandiya çıkarması sayesinde yeniden mümkün olmuştur. Zaten bunu da inkar etmeyip her fırsatta dile getiriyorlar. Ancak Avrupa’daki bu barış ve demokrasi, ABD ve mütefiklerine 210 bin askerin ölümüne mal oldu.  
Peki kendi diktatörlerinden kurtulmak için ABD’yi imdada çağıran Avrupalılar gibi, Saddam diktatörü  ile başa çıkamayan Şii ve Kürtler, ABD’yi yardıma çağıramazlar mı? ABD’nin 1940’da ki Normandiya çıkarması, Avrupa’ya barışı ve demokrasiyi getiriyor da, ABD’nin 2003’deki Bağdat çıkarması neden aynı şeyi Ortadoğu’ya getirmesin? Acaba Avrupalılar barış ve demokrasiye layık da, Ortadoğulular layık değil mi? Kürtler ve Siiler geçmişte Avrupalılara gösterdikleri hoşgörüyü bugün onlardan bekliyorlar.
Ben, hiçbir zaman askerlerin demokrasi dağıtıklarına inanmadım, bugün de inanmıyorum. Çünkü askerlik, insan öldürme mesleğidir. Insan öldürmeyi meslek edinen bir kurum ve elemanlarının beyninde barış ve demokrasi sözcüklerinin yeri olmaz.
Savaş ise, ardından harabeler bırakır, bu harabelerin altında da mazlumlar inler. Bu nedenle de savaşın hertürlüsüne karşıyım.
Barış ve demokrasi ise, sivillerin ve onların oluşturdukları kurumların işidir. Sivillerin görevi, askerler devreye girmeden sorumluluklarını yerine getirmektir. Bu gün Ortadogu’da olup bitenler, sivillerin sorumsuzluğunun bir ürünüdür. Israil’de belediye otobüsleri, pazar yerleri ve okul kantinleri canlı (insan) füzelerle saldırıya uğrarken sesini çıkarmayanlar, korunmak için kendi çevresine duvar örmeye kalkışan Israil’e karşı feryad edenler ciddi olamazlar. Afganistan’da Talibanlar’ın aylarca süren açık çalıŞmalarıyla  bin beşyüz yıllık ve 53 metre yükseklikteki yekpare kayadan oluşan Buda heykelinin imha edilmesine sesini çıkaramayanlar, New York’daki ikizlerin havaya uçurulmasında serzenişte bulunmaya da hakları yoktur. Saddam’ı atom silahlarıyla donatan Fransa ve ona gaz silahları satan Almanya’nın da bu gün fazla söz sahibi olmamaları gerekir. ABD’nin Bağdat çıkarmasına karşı çıkmak, Fransa ve Almanya’yı aklamaya yetmez. Demokratlığın gereği, tarafsız ve çıkarsız bir şekilde, hakkın ve hakça uygulanmasını savunmaktır.
ABD’nin Normandiya çıkarması, yeni Avrupa Projesinin başlangıcıydı. 2003 Bağdat çıkarması da, Büyük Ortadoğu Projesi’nin başlangıcıdır. ABD, Normandiya çıkarmasını nasıl ki Avrupalıların çıkarı için yapmadıysa, Bağdat cıkarmasını da Ortadoğu halklarının çıkarı için yapmadı. Ancak her iki olayda da karşılıklı çıkarların çakışması sözkonusudur.
Ortadoğu’nun  demokratikleşmesi, dünya barışı ve kalkınmasına büyük katkı sağlayacaktır. Ortadoğudaki dinci örgütlerin, diktatör ve molla rejimlerinin son bulması insanlığın yararınadır. Almanya, Fransa, Rusya, Çin ve Saddam ortaklı petrol şirketi, Saddam’ın devrilmesiyle dağılıp zarara uğramış olabilir, ama Ortadoğu’nun demokratikleşmesinde de en çok bunların yararı olabilir.
Normandiya çıkarması yapıldığı zaman, Birleşmiş Miletler diye bir sivil kurum yoktu. Bağdat çıkarmasında ise,  en büyük görev günümüzün en büyük sivil ve barışı koruyan örgütü olarak, Birleşmiş Miletler’e düşüyor. Ortadoğu’nun demokratikleşmesi, BM’nin işini de kolaylaştıracaktır. BM Ortadoğu’daki insanlık dramına daha fazla seyirci kalamaz.

20 Haziran 2004