Son günlerde bazı Kürt siyasi çevreleri ve T.C. nin akıldaneleri birşeyler tartışiyorlar, ama hiç kimse özüne dokunmaya cesaret edemiyor.
Izlediğim kadarıyla T.C. tarafı meselenin ciddiyetinin farkında, onun için dikatli olmaya çalışıyor. Kürt çevreleri ise, hala ne kadar ciddi bir siyasi meseleyle karşı karşıya olduklarının farkında bile değiller. Onun için soyut bir tartışma içerisindeler. Birşeyler söylüyorlar ama, söyledikleri kafa karıştırmanın ötesine geçemiyor. Kürtler meselenin ciddiyetinin farkında olmadıkları gibi, bilincinde de değiller.
Eylül ayı zina tartışmalarıyla geçti. Ekim ayında da azınlıklar ve asli unsur kavramları gündemi oluşturdu. Aslında zinayla ilgili tartışmalar, bugün gündemi oluşturan tartışmaların da habercisiydi.
Peki bu duruma nasıl gelindi? 
Bu tartışmalar nasıl başladı?
Bilindiği gibi 6 Ekim 2004 tarihinde Avrupa Parlamentosu, Türkiye ile ilgili ilerleme raporunu yayınlayacaktı. Bu rapor yayınlanmadan önce, Ankara Parlamentosu’nun da T.C. Ceza yasalarında bir dizi değişilikler yapması gerekiyordu.
Böyle de oldu. Ankara Parlamentosu Eylül ayının başında toplandı ve büyük bir hızla, yasaları çıkarmaya başladı. Yasanın tümünün bitmesine iki madde kala, bir gece darbesiyle, görüşmeler durduruldu ve yasa tümüyle komisyona geri çekildi. Kamuoyuna yansıyan tarafı ise, daha önce mutabakata varılmış olmasına rağmen, zinanın yeniden ceza kapsamına alinması gerekiyor denildi. Böylece Eylün boyunca süren tartışma da başlamış oldu. Biz de, medya aracılığıyla bilima adamlarından, din görevlilerinden ve aydınlardan bu konuda ilginç bilimsel tartışmalara şahit olduk. Doğrusunu söylemek gerekirse, Türkiye insanı bu konudaki kültür notunu (-E den, E’ye) düşürdü. Böylelikle Türkiye’nin zina konusundaki notu, uluslararası kültür pazarında  bir puan yükselmiş oldu.
Soğuk savaş döneminde Türkiye, batının şımarık ve yaramaz çocuğu rolünü başarıyla oynadı. Batı da, çıkarlarına zarar vermediği sürece, bu yaramazlık ve şımarıklıği görmezlikten geldi. Ankara son bir kere daha bu rolünü oynamaya çalıştı ve Avrupa’ya ufak bir siyasi blöf yapmaya karar verdi, ama Avrupa bu sefer es geçmedi. Çünkü Türkiye, Avrupa’nın bir parçası olmak istiyordu, sorumluluklarından Avrupa’da sorumluydu. Ankara bu siyasi blöfü öylesine ustaca yaptı ki, parlamentonun işlesyişini bilmeyenlerin bunun farkına varmaları çok zor.
6 Ekim’de yayınlanan ilerleme raporunun Türkiye’nin lehine ve olumlu bir rapor olacağı öncesinden kesinleşmişti. Ancak bu raporda, Kopenhang Kriterleri’nin dışında, Türkiye'den iki yenilik daha talep ediliyordu. Bunlardan biri, başta Kürtler olmak üzere Türkiye’deki ulusal azınlıklar, diğeri ise başta Aleviler olmak üzere, diğer dini azınlıkların haklarıyla ilgilidi. Bu iki istem, yeni Avrupa Anayasası’na uyum için yapılıyordu. Çünkü Avrupa’nin yeni  Anayasası, bireyin hak ve özgürlüklerini, kutsal devlette dahil, herşeyin üstünde tutuyor. Devletten daha kutsal hale getirilen bireyin hak ve özgürlükleri, Türkiye için kabul edilemesi zor bir yenilikti. Ancak Avrupa Anayasası 29 Ekim 2004’de Türkiye’de dahil, 28 Avrupa eyaletinin hukumet ve devlet başkanları tarafından Roma’da büyük bir törenle imzalanacak. Buna rağmen Türkiye yaramazlık yapmaya devam ediyor.
Kendilerini kutsal devletin asıl sahipleri olarak gören ve başka hiçkimseyi sahiplendirmeyen Genelkurmay Başkanı, Başbakan ve CHP liederi Deniz Baykal, biraraya gelip Avrupa’ya karşı küçük bir siyasi blöf yapmaya karar verdiler. Çünkü mesele Kürtlerle ilgiliydi ve konu çok ciddiydi. Müslüman Türk halkının hassasiyetlerinden dolayı zina gerekçe gösterilerek görüşülen yasalar geri çekilecek. Avrupa’ya da Türk insanının konu ile ilgili hassasiyeti anlatılacak. Bunun için Başbakan Erdoğan Avrupa’ya gidip pazarlığa oturacak, zinaya karşılık azınlıklar meselesini rapordan çıkarmaya çalışacak. Deniz Baykal’da 28 Eylül’de TBMM’ni olağanüstü toplantiya çağıran önergesini, meclis başkanına sunacak. Senaryo yazıldı, figüranlar yerlerini aldı, ama Ankara’daki hesap Brüksel’e uymadı. Başbakan Erdoğan Ankara’da zinayı suç saymaktan vazgeçecekti, buna karşılik Brüksel de rapordaki ulusal ve dinsel azınlıklarla ilgili bölümü rapordan çıkaracaktı. Rapordan sorumlu komiser Verheugen bu sefer yaramaz ve şımarık çocuğun blöfünü yutmak istemedi.
«Biz Türkiye’ye girmek istemiyoruz, Türkiye Avrupa’ya üye olmak istiyor. Sizin için raporumuzu asla değiştiremeyiz, çünkü yeni olan bu iki konu Anayasal bir haktır. Siz Avrupa’ya katıldığınız zaman bu sizin de anayasaniz olacak. Kendinizi buna alıştırın» dedi. Erdoğan bu cevabı aldıktan sonra hemen Ankara’yı arayıp ve meclisin  yasayı olduğu gibi cikarması yönünde talimatını verdi. Oysa Meclis yasa gereği zaten 1 Ekim’de kendiliğinden toplanacaktı. 28 Eylül’de olağanüstü toplanmasına ne gerek vardı?
Durum bildiğiniz gibi değil. Çünkü, iktidar ve muhalefet çaldıkları minarenin kılıfını önceden hazırlamışlardı. Eğer Meclis 1 Ekim’de kendiliğinden toplansaydı, başta meclis başkanı olmak üzere, bütün komisyanların görevi yasal olarak sona erecekti. Kurumları oluşmadan da meclisin yasa yapma yetkisi olmayacaktı. Iligili kurumları oluşturmak zaman alacak, yeni yasaların çıkması uzayacağı için de Avrupa’nin 6 Ekim’de yayınlayacağı rapor Ankara’nın aleyhine olacaktı. Bu nedenle anamuhalefet lideri Baykal, meclisi 28 Eylül’de toplantıya çağırdı. Ankara zina ile uğraşırken, Avrupa Treni’ni kaçıracaktı. Erdoğan daha Brüksel’deyken, Ankara zinasız yasaları meclisten geçirdi. Böylece sadece dört eşli müslümanlar değil, Ankara’da rahat bir nefes aldı.
Türkiye 6 Ekim’de Avrupa’nin yayınladığı raporu kabullenmekle, başta Kürtler olmak üzere bütün azınlıkları ve başta Aleviler olmak üzere bütün dini azınlıkları, azınlık olarak kabul etmiş oluyor. Bu nedenle bu iki konu enine boyuna tartışılmaya başlandı. Tartışmacilar ise, konunun hassasiyeti nedeniyle, özüne dokunmadan, yüzeysel olarak ele alıp geçiştirmeye çalışıyorlar. Insanların da haklı olarak kafaları karışıyor.

Azınlık nedir..?
Birleşmiş Milletler’in belgelerine göre, bir ulusun diğer ulus içerisindeki soydaşları, o ulusun azınlığıdır. Bu tarife göre ulusu ve devleti olmayan halklar azınlık sayılmıyor. Ispanya’da Basklar azınlık sayılmıyordu ve bu nedenle yılarca Franko’nun baskılarına maruz kaldılar. Ispanya Başbakanı Filipe Gonzales 1978 yılında Birleşmiş Milletler (BM)’e başvurarak Baskları Ispanya’nın azınlığı olarak kabul ettiklerini bildirdi. O zamandan beri Basklar, Ispanya’nın azınlığı sayılıyorlar. Bugün Basklarin Ispanya içerisinde özgür ve özerk bir federasyonu ve bir de parlamentosu var. Avrupa Parlamentosu’nda Baskları temsilen milletvekilleri var. Azınlıklar ulus özelliği taşımazlar, yaşadıkları ülkelerde, serpişmiş halde yerleşik yaşamını sürdürürler. BM kararlarına göre, Insan Hakları Beyannamesi’nde belirtilen bütün haklar, aynı zamanda azınlık haklarıdır ve çoğunluğun teminatı altındadır. Bu hakları yasalarla koruma altına almak çoğunluğun görevidir. Kısacası çoğunluğun sahip olduğu bütün haklar, aynı zamanda azınlığın da haklarıdır. Mesela Bulgaristan’da yaşayan Türkler, Bulgaristan’in Türk azınlığıdır. Bunların siyasi partileri ve parlamentoda temsilcileri var. Koalisyon ortağı olarak hükümette üç bakanla temsil ediliyorlar. Avrupa’ya üye olmak isteyen Bulgaristan, geçmişine sünger çekmeyi başardı. Eger Türkiye’de gerçekten Avrupalı olmak istiyorsa, geçmiş defterleri kapatarak, Kürtlerin ve Alevilerin haklarına saygılı olmak mecburiyetindedir. Çünkü Kürtler ve Aleviler, artık Türkiye’nin değil, Avrupa’nın azınlığıdırlar. Avrupa Anayasası ise, her Avrupalı için geçerlidir.

Asıl unsur nedir..?
Hiç bir anlamı olmayan, içi boş bir terim. Ne uluslararası literatürde ne de uluslararası sözleşmelerde yeri var. Bu sadece 1920’li yıllarda Kemalistlerin, Dersim Mebusu Diyap Ağa, Hasan Hayri ve Lozan fatihi Diyarbakırlı Züfükar Aga’ları uyutmak için, uydurdukları uyduruk bir deyim.  Bu nedenle uluslararası literatürde ve sözleşmelerde yeri yoktur. 80 yıldan beri  Kürtlerin, Türkiye’nin asli unsuru olduğu söyleniyor. Peki Kürtler için ne değişti? Diyap Ağa, Hasan Hayri ve Zülfükar Ağa 1920’lerde buna alet oldular, bugün de bazı Kürtler buna alet olmak için adeta birbirleriyel yarışıyorlar. Biz Kürt halkı olarak daha Diyap ve Zülfükar Ağaların yaralarını sarmadan, yenileri başımıza bela olmasin. Kürt halkının gözpınarları kurudu, akıtacak yaşı kalmadı. Dünyanın yeniden ağrısız ve sancısız şekıllendiği bir dönemde, Kürt halkı için hiç bir anlamı olmayan bu deyimleri kullanmaktan uzak duralım.
Evet dünya sadece tek uluslu ve azınlıklardan oluşan devletlerden ibaret değil. Çok uluslu devletler de var. Çekoslavakya, yakın zamana kadar Çek ve Slovaklar’dan oluşan iki ulus ve tek devletti. Her iki ulus, hiç bir sorun çıkarmadan ayrılıp kendi devletlerini oluşturdular.
Belçika; Volumlar ve Flamanlar olmak üzere iki uluslu tek devlettir. Bir kesimi Fransızca, diğer kesimi de Hollandaca konuşur. Her iki dil de devletin remi dilidir. Yine Isviçre üç ulustan oluşan bir devlettir. Almanca, Italyanca ve Fransızca devletin resmi dilleridir. Günümüzde birçok devlet biraraya gelerek tek bir devlet kuruyor. Buna açık örnek ise, Avrupa Birleşik Devletleri’dir. Su anda 25 ulus devletten oluşan tek bir devlettir. Ulus devletlerin herbiri, birleşik devletlerin birer eyaletidir. Balkanların ve Türkiye’nin de üye olmasıyla, üye sayısı 30’u aşacak.
Türkiye’nin durumu, yukarda verdiğim Belçika ve Isviçre ile büyük benzerlikler taşıyor. Zaten Lozan antlaşmasında da olduğu gibi, devletin kurucuları Türkler ve Kürtler diye belirtiliyor. Tartışmaların bu doğrultuda somutlaştırılması gerekiyor. Diyarbakırlı Zülfükar Ağa’nın duştuğu bataklığa saplanmadan ve 1920’lere takılıp badanaj yapmadan tartışmaları sürdürüp halkı aydınlatmak gerekir. Eğer Avrupa Anayasası çerçevesinde, Avrupa vatandaşı olmak istiyorsak ki istiyoruz, öyleyse halkımıza yardımcı olmak bizim görevimizdir. Bu görev esnasında çıkarı zedelenecek olanlarla da yüzleşmekten çekinmeyelim.
Kürtlerin hertürlü taleplerine karşı çıkan ve varlığını dahi red eden Kemalistlere gelince, artık inkarcı politikaların geçerli olmadığını kabul etmeleri gerekiyor. Türkiye’de 80 yıldan beri Kürtlere karşı kimi zaman sıcak ama kesintisiz olarak yürütükleri soğuk savaşı kaybettiler. Bu süre içerisinde Türkiye’yi getirdikleri nokta ise gözler önünde. Türkiye’yi şu anda 1920 model, bütün vidaları gevşemiş, motoru bozuk, lastikleri kavlak ve benzini tükenmiş bir arabaya benzetebiliriz. Arabanın içinde sahibi Genelkurmay Başkanı, sürücüsü Tayip Erdoğan ve muavini Deniz Baykal var. Araba hareket edebilecek durumda değil. Arkada, IMF, Dünya Bankası, ABD ve AB iteleyerek rampanın başına çıkarmaya çalışıyorlar. Eğer bu itici güç, arabanın arkasından çekilirise, rampa aşağı hızla kayacağı ve içerisindekilerin akıbetinin ne olacağını kestirmek gerçekten çok zor. Öyleyse yapılması gerken mevcut konumu koruyarak Türkiye’nin Avrupa’ya üye olmasını sağlamaktir. Bu, Türklerin de Kürtlerin de yararınadır.
Sonuç olarak, asli unsur safsatalarını bir kenara bırakmamız gerekir. Türkiye Belçika gibi, iki uluslu tek devlettir. 29 Ekim’de  Başbakan Erdoğan Roma’da Avrupa Anayasası’nı imzaladıktan sonra, bunun Türkiye için geçerliliğini kabul etmiş oluyor. Böylece bireyin hak ve özgürlükleri, Ankara’nın sorunu olmaktan çıkıyor, Brüksel’in sorunu haline geliyor. Avrupa’nın herhangi bir yerinde yaşayan bir Avrupalı hangi haklara sahipse, Avrupalı olacak bir Türk veya bir Kürt de ayni haklara sahip olacaktır.
„Türkiye’de Kürtler, eşit haklara sahip iki toplumdan biridir“ söylemi ise, içi boş bir laftan ibarettir.
Alevilere gelince; bunlar da Avrupa Anayasası’nın insan hak ve özgürlükleri bölümünde belirtildiği gibi, Türkiye’nin inanç azınlığıdır. Inanç konusunda çoğunluğa tanınan bütün haklar, azınlığin da hakkıdır. Devlet bunu yasalarla koruma altına almak mecburiyetindedir. 80 yıldan beri Alevileri sadece laikliğin sigortası olarak görenlerin de artık bu gerçeği görmeleri gerekir. „Ben müslümanım“ diyenler için yapılacak hiç bir şey yoktur. Zaten devlet, müslümanlar için yapılması gereken herşeyi yapıyor. Kendilerini müslüman olarak ifade eden Alevilerin ibadet yeri de doğal olarak Cami’dir. Hiç bir müslümanın da buna itirazı yoktur. Burada azınlık kavramı ise, sadece „ben Aleviyim“ diyenler için geçerlidir.

25 Ekim 2004