Hikmet Fidan’ın katledilmesini kınayan imza metninde hem içerik olarak katılmadığım bölümler olmasına; hem de siyaseten ismimin birlikte zikredilmesini istemediğim bireylerin bulunmasına rağmen, Nasname sitesi aracılığıyla imza kampanyasına katıldım. Bu tür cinayetlerin, hatta hiçbir siyasal cinayetin olmaması gerektiğine inandığımdan; yaşananların Kürtlere fayda sağlamayacağını bildiğimden, içerik olarak zayıf bir metin de olsa, imzalarında samimi olmadığına kanaat getirdiğim bazıları da bulunsa (Ki imzalarını geri  çekmek isteyen bazı kişilerin varlığı ne yazık ki beni haklı kıldı.)  Av. Mustafa Aladağ’ın, Fidan’ın ailesinin onayıyla başlattığı kampanyayı destekledim ve imzamın olmasını istedim. Birkaç gün Nasname’de bağımsız olarak zikredilen imzam, daha sonra nedense unutuldu ve imzacılar arasından silindi. İsmimin imzacılar arasında zikredilmemesini unutulmuş veya gözden kaçmış olarak algılamaya çalışıyorum. Şayet Nasname herhangi bir siyasi yapılanmanın sitesi olmuş olsaydı, ismimin zikredilmemesinde bir kasıt arardım. Ben, resmi ideolojilerin tümüne karşıyım ve siyasal yapılanmaların her birinin kendince bir resmi ideolojisinin olduğuna inanıyorum. Bu temelde, ismimin zikredilmemesine neden de bulabilirdim. Ancak aynı şeyi Nasname için düşünmüyorum; yaşananın bir teknik aksaklık olduğuna inanmaya çalışıyorum.
Ne isminden çokça bahsedilen bir yazar, ne bir parti başkanıyım. Daha da ötesi popülizmden nefret ediyorum. Ama inançlarım gereği 30 küsur yıldır Kürt halkının özgürlük mücadelesine gücüm oranında katkı sundum ve şu an herhangi bir örgüte tabi olmasam da üzerime düşenleri layıkıyla yaptığıma inanıyorum.
Çeyrek asır yıl kadar ulusal, sosyal ve toplumsal mücadelede araç olduğuna inandığım bir siyasi partide Kürt halkının özgürlük mücadelesini yürüttüm, yol arkadaşlığı yaptım. Ancak mensubu olduğum siyasi partinin araç olmaktan çıkıp karşı olduğumuz bazı değerleri savunmasıyla birlikte bu siyasi parti ile yolum ayrıldı. Adam kayırmacılık, hemşehricilik, akrabalık ilişkisi, emeğe saygısızlık, çıkar amaçlı grupçuluk gibi bir sürü karşı olduğumuz değer, ne yazık ki bir halkın özgürlüğü uğruna yola çıkmış siyasal partilerimizde de görülmeye başlandı. Bunların tümü bende güvensizlik yarattı ve eski mücadele arkadaşlarımla yolumu ayırdım. Uzun lafın kısası, siyasal hedefleri gerçekleştirmek için kurdukları aracın amaç ve hedeflerinden saptığını görerek yollarını ayıran binlerce Kürt’ten biri de benim.
Hikmet Fidan ile HEP ve DEP sürecinde birlikte çalışma imkanım oldu. Ayrıca Fidan ile 1995 yılında İzmir’de aynı listeden birlikte milletvekili adayı olarak da çalıştık. İkimiz de ayrı siyasal yapılanmalardan olmamıza rağmen, Emek Barış Özgürlük Bloku (EBÖB) olarak HADEP (Halkın Demokrasi Partisi) çatısı altında girilen 1995 Genel Seçimi’nde, Fidan’la birlikte çalıştık. Fidan’la aynı siyasi görüşleri paylaşmamamıza rağmen ortak müştereklerimiz vardı; tahammüllü, hoşgörülü ve aydın özelliklerini taşıyan yurtsever bir kişilikti, Hikmet Fidan. Her koşulda Kürtlerin tek tip olmasına, tek düşüncenin egemenliğine karşıydı. Kürtlerin sınıflı bir toplum olduğu gerçeğinden hareketle Kürtlerin birçok düşünceyi birlikte geliştireceğini, daha o günlerden görmüştü. Kendisiyle uzun yıllar çalışan biri olarak, şunu rahatlıkla söyleyebilirim, ki Hikmet Fidan’ın katledilmesi Kürtler açısından gerçekten ciddi bir kayıptır.
Daha önce de belirttiğim gibi, Kürt siyasal partileri de emsallerinden farklı değil ve onlar da Kürt ulusal özgürlük mücadelesinin birer aracıdırlar. Bu araçlarda bir dönem yer alan aydın, siyasetçi veya sıradan bireylerin bu partilerden ayrılma ve hatta kendi partilerini kurma hakları her zaman vardır. Bunları, “yoruldu” suçlamasıyla karalamak, ihanetçilikle suçlamak, ya da fiziki olarak imha etmeye kalkmak hiç kimsenin hakkı da değil, haddi de değil. Biz Kürtler, modern dünya ailesinin onurlu bir ferdi olmak istiyorsak, başkalarına gösterdiğimiz tahammülün 10 katını birbirimize göstermek zorundayız.
Kürtlerin siyasi farklılıkları olmalı; bunu bir zenginlik olarak görmeliyiz. Siyasal ve ideolojik mücadele kıyasıya yaşanmalı ancak birbirimizle de politik olarak dost olmayı, yan yana durmayı becerebilmeliyiz. Birbirimize tahammüllü olmanın sırrı da bu anlayıştadır; yoksa, ucuz ve basit suçlamalara yönelmekte değil...
Hikmet Fidan’ı katledenler onu mezara gönderdiler; ancak bazıları da Kürt aydınlarını, siyasetçilerini öldürmeden mezara gömdüler / gömmek istediler / gömmeye devam ediyorlar. Onurlu duruş, Kürtler arası tüm tahammülsüzlüklere, tüm yalan dolanlara, tüm mesnetsiz karalama ve suçlamalara karşı çıkmayı gerektirir.
Bu tavırları alışkanlık haline getiren bazı Kürt siyasetçileri, siyasi parti lider ve yöneticileri, halen de eski yöntemlerle insanları suçlayabiliyor, Kürtleri farklı kategorilere ayırarak kendince bir sınıflandırma yapabiliyorlar. Bunlara göre, “En iyi Kürt benim partime üye olan Kürt’tür.”  Bu türden düşünenlere şunu hatırlatmakta yarar var: O türden nağmelerin üzerinden yıllar geçti. Artık dışardan gazel okuyacağınıza ülkeye ayak basmayı ve bedel ödemeyi göze alın. Sizlerden ayrılanları, “Bunlar yorgun demokratlardır; ancak cenazelerde görünüyorlar,” diyerek ucuzca suçlayacağınıza, bu insanların hiç olmazsa ülkede onurluca yaşamalarını sürdürdüklerini, kendilerine düşen görevlerini yerine getirdiklerini ve en azından vefalı davranarak yaşamını yitiren eski yoldaşlarının cenazelerine gittiklerini bilin.
Evet, ne yazık ki başkalarını ucuzca suçlayanlar eski yoldaşlarına vefa sergileyemeyecek, yakınlarına bir başsağlığı dilemeyecek kadar da duygu yoksunudurlar.

Bazıları da Kürtleri, Kürt aydın ve siyasetçilerini derecelendirebiliyorlar. Birilerine “Bu az Kürt’tür; bu orta Kürt’tür; bu bendendir tam Kürt’tür” demek, olsa olsa bir kısım zevatın kendini kandırmasından başka bir şey değildir.
Şurası çok açık ki, Stalinvari yöntemlerle ne insanlık ne de Kürtlük mücadelesine katkı sunulamaz. Kürtler, emeğe karşı saygılı olmayı, birbirlerine tahammül etmeyi öğrenmedikleri sürece, Kürt siyasi partilerinin de başarılı olma şansı yoktur. Yalnız Kürtlerin değil neredeyse tüm dünyadaki ulusal, sosyal ve sınıfsal mücadele yürütenlerin geçmişleri, tarihleri, yaşadıkları nice olumsuz örneklerle doludur. Birlikteyken iyisin, kahramansın; ancak ayrı durmaya başladıysan en hafifinden yorulmuşsundur; daha da ilerisi ihanetçisindir... Bu mu emeğe saygı? Önce çok iyi, ortaklık bozulunca mı kötü oluyor insanlar? Bu durumda birileri de çıkar, “Hadi oradan sen de!” derler, ki ben bunu diyorum: Hadi oradan sen de...
Hikmet Fidan’ın katledilmesinin kınandığı imza metnine yönelik düşüncelerimi bildirirken, bu arada geçmişte yaşanan ve halen devam eden bazı yaklaşımlara da dikkat çekmek istedim.
Hikmet Fidan’ın katledilmesini binlerce kez kınıyorum, lanetliyorum. Tekrardan Fidanların öldürülmemesi için tepki göstermeli, Kürt halkının özgürlük mücadelesine zarar veren yaklaşımlardan geri durmalıyız.
Sonuç olarak, bizler esmi tarih ve resmi ideolojilerden arınmalıyız. Gerçek benliğimizi  ancak bu şekilde bulabiliriz. Bir diğer önemli olgu ise emektir, emeğe saygı göstermeyi bilmeliyiz.
Şu da bir gerçek ki, günümüzde neredeyse herkesin bir Kürt’ü var; ancak olmayan Kürt’ün Kürt’üdür...
Bize, Kürt’ün Kürt’ü lazım... / Ji me re Kurdên Kurda divê...