Aydın gördüğünün yanı sıra olabilecekleri tahmin eden ve dolayısıyla söyleyebilendir. Aydın, bunu yapmıyorsa kendisine de mensup olduğu halka da ihanet etmiş olur.
Birileri kalkıp Kürtlerin aydını olmaz diyebilir, çünkü o zihniyettekiler bugüne kadar hiçbir doğruyu ve gerçeği kabullenmediler ki, ret ve inkar politikası ile bu günlere geldiler. Kürt gerçekliğini kavrayamayanlar bunu hep yaptılar, daha da yapıyorlar. Çünkü çıkarları gereği bunu yapmak zorundalar.
Bu yazımda, “Bunları niçin yapıyorlar?” tartışmasına girmeyi düşünmüyorum; çuvaldızı onlara doğrultmadan önce iğneyi kendimize batırmamız gerektiğine, inanıyorum .
Egemenler ezberini bozmuyor. Zaman zaman iç ve dış güçleri rahatlatmak için söylem bazında bazı gerçeklere parmak bassalar bile çabucak rapt u zapt altına girebiliyorlar. Bunu yaşadık ve gördük. Ömrümüz yeterse bunları daha da yaşayacağımıza ve aynı filmleri göreceğimize inanıyorum.
Bunları, umutsuzluk içerisinde olduğumdan değil, halimiz ve ahvalimizin iç açıcı ve güven verici olmamasından kaynaklandığını bildiğimden söylüyorum.
Aydınlarımız gördüklerini söylemekten korkuyorlar.
Cumhuriyet kurulduğundan bugüne, gördüklerini söyleyenleri egemenler ya sindirmiş sinmeyenleri ise imha ederek yok etmiştir.
Bazı aydınlar ise gördüklerini söylemekten çok rüzgara göre tavır almışlar. Bu ikinci tip aydınların günümüzde daha da çoğaldığı inancındayım.
Yanlışlık ve eksiklikleri kim yaparsa yapsın, bunu cesaretle dile getirmek ve ön açıcı olmak zorundadır aydın. Bunun yerine, “Hele bakalım ne diyecekler,” diye beklersek aydın olma özelliklerimizi kaybeder, daha çok da “Birilerinin aydını” oluruz.
Aydın, birilerini kendine düşman seçip politika yapan kişi değildir; aydın gördüklerini söyleyip insanlık için yararlı olanı söyleyendir.
Kürt aydını, aynen Kürt siyasetçisi gibi bu konuda sınıfta kalmıştır.
Son süreçte yaşananlardan, yani Başbakanın “Kürt sorunu vardır, Kürtlere haksızlıklar ve yanlışlıklar yapılmıştır”, söylemi ile sonrasındaki “Tek millet, tek devlet, tek bayrak” açıklamalarından yola çıkarak bir örnek ile düşüncelerimi açmaya çalışayım:
Bazı aydınlarımız, Başbakan’ın sözlerini sanki hiç söylenmemiş gibi değersiz bularak dudak bükerek yaklaşırlarken, bazı aydınlarımız da sanki devlet bu sorunu çözmeye hazırmış gibi kendilerini alelacele muhatap olmaya hazırladılar. İkinci grup aydınlarımız, Başbakan’ın söylemlerine eleştirel bir gözle bakmadan, işin altında ne bit yeniği var merak etmeden, daha akılcı ve yol açıcı olmayı önemsemeden, sadece içeriği belirsiz söylemlere alkış tuttular.
Bu filmleri daha önceden de yaşadığımıza ve gördüğümüze inanıyorum.
Bu ve benzeri filmleri hem yakın tarihimizde, hem de önceki tarihimizde okumuş ve yaşamış olmamıza rağmen, alelacele zevahiri kurtarırcasına balıklama işin içinde figüran olmak aydın ve siyasetçilerimizin baş görevi haline geldiyse, oturup kendimize bakmamız ve durumumuzu objektif olarak değerlendirmemiz gerekmiyor mu?
Bizi niçin muhatap alsınlar ki? Kendi aramızda oturup tartışırken her birimiz diğerimizi en üstten en aşağıya kadar suçlayıp kendimize de kıssadan hisseler çıkarmıyor muyuz?
Daha da ötesi, güncel politikanın peşine takılmaktan kurtulabildik mi? Ya da yirmi yıldır coğrafyamızda yaşanan savaşı, bu savaşın artı ve eksilerini cesaretle ve korkmadan, savaşın nedenleri de içinde olmak üzere, korkusuzca tartışabildik mi? Savaşın neden olduğu sosyal yıkıntıları görebildik mi? Bunu önlemenin çarelerini yol ve yöntemlerini birlikte arayabildik mi? Bunları konuşup yazabildik mi?
Bir araya geldiğimizde siyasetçilerimiz ezberlerini bozmadan beylik laflarla ajitasyon çekip “Suçlu ben değilim, diğerleridir,” deyip işin içinden sıyrılmayı yeğliyorlar.
Aydınımız ise “Aman ha bunu söylersem falancılar darılır, şunu söylersem filancılar beni vurur endişesi ile karnından konuşur.”
Peki  biz bu durumdayken bizleri kim muhatap alır?
Başbakana mektuplar yazarak “Ben güzelim, hoşum, diğeri tu kaka” anlayışı sürdüğü sürece kimseler bizi muhatap almaz.  Bu, aç tavuğun rüyasında darı görmesine benzer.
Birbirimizin eksiklerini yanlışlarını söyleyelim eleştirelim; ama birbirimize küfretmeden birbirimizin emeğine saygı gösterip aramıza düşmanlıklar koymadan... Birbirimize tepeden vurarak çözüm aramanın çözümsüzlüğün kendisi olduğunu bilmeliyiz.
Ortak aklı bulmak, aramızdaki sarsılan güveni telafi etmek, siyasetçilerle aydınlar arası diyalogu geliştirmek, “Yalnız benim gibi düşünenler aydındır” demekten kurtulmak, Kürtlere “Milat benim” deyip kendilerini dayatanlar da dahil herkese gerçekleri ifade etmemize yarar ki, bugün için en gerekli olanlardan biri de budur. Bunları becerebilirsek, birlikte tartışmayı da becerir ve farklılıklarımıza tahammül ederek ortak noktalarımızı giderek çoğaltırız.
Şu da bir gerçek ki, biz Kürtler ortak çıtamızı oluşturduğumuzda, egemenler bizleri muhatap almasalar bile sorunun çözümüne büyük oranda katkı sağlamış olmaz mıyız? Ben, “oluruz,” diye düşünenlerdenim.
Şiddeti sevmiyorum ve hiçbir zaman da sevmedim. Yaşamım boyunca da, Kürtlerin haklarına şiddet yöntemleri kullanarak alacağına da inanmadım. Ama şurası da açık ki, birileri sürekli ezilip yok sayılır, imha edilmek istenirse, karşısındakiler de bunu önlemek için nefsi müdafaaya geçer ve geçmeleri kadar doğal bir şey de olamaz.
Elbet, PKK / Kongra Gel tarafından yeniden başlatılan “savaş” kararlarını onaylıyor değilim. Şurası da açık ki, yaşanan son çatışmaların Kürtlere hiçbir yararı olmayacaktır.
Kürtler adına alınan son savaş kararı, Kürtlerin çıkarına değildir. Şiddeti hep egemenler dayattı ve artık bundan bir sonuç alamayacaklarını bir kısım devlet yetkilileri de, önde gelen köşe yazarları da söylüyor.
Bana göre, sorun olarak görülen Kürtlerin siyasal, kültürel, sosyal ve ekonomik sorunları ancak barışçıl demokratik yollarla çözülebilir..
Siyasal oluşumlarımızı legal demokratik zemine uygun olarak ağırlıkla özgür bireylerden oluşturmalıyız.
1980 askeri faşist darbesi öncesinde  insanlar henüz daha özgür birey olmayı beceremeden kurulan siyasal partiler ve bunların yürütücülerinin anlayışı o gün için gerekli olabilir. Ama günümüzde, şeyh mürit ilişkisinin temelinde yürüyen siyasal partilerin realiteye uygun olmadığı, yaşanan bunca sıkıntılardan olumsuzluklardan yeterince anlaşılmıştır, inancındayım...
Hep bizi ezen yok sayan anlayış ve sistemi eleştirmek, biraz da  sistemin aksaklıklarından kaynaklanan bir handikaptır.
Biraz da değil; çok çok kendimize dönüp ezberlerimizi bozmamız kendi yanlışlıklarımızı görüp kendimize çeki düzen vermemiz gerekir.
Siyasetçilerimiz kendi ezberlerini bozmalı, reel durumu görmelidirler. Yanlışların, partileri ve kadroları nasıl un ufak ettiğini görüp kendilerine çeki düzen vermeli, kendilerini milat olmaktan uzak tutmalıdırlar. Kürt aydın ve siyasetçileri, hem kendilerine hem de kendi dışındaki siyasetçilere saygı göstermeli, emeği geçen her bireye karşı hoş görülü ve tahammüllü olmalıdırlar.
Aydınlar eleştirel olmalı, gördüklerini söylemeli ve birilerinin aydını olmaktan kurtulup yol gösterici olmalı, reflekslerini doğru ve zamanında yapmalıdırlar. Yoksa biz, biz olmaktan çıkıp birilerinin oyuncağı olur veya kıymeti harbiyesi olmayan kendi çalıp kendi oynayan insanlar olmaktan kurtulamayız.
Bu halka karşı sorumluluk taşıyan vicdanını kaybetmemiş siyasetçi ve aydının yapması gereken antilerimizden kendimizi kurtarıp birbirimize tepeden vurmadan ortak paydalar bulma yolunda olmalıyız; bunu yaptığımızda kazanacağız...
İhtiras ve komplekslerimiz bizi olsa olsa birbirimizden ayırır, arınma sürecine girip kendimizi değerlendirmeliyiz, eksiklerimizi görüp hata yapmışsak özür dilemeliyiz. Bu bazılarımız  için çok şey ifade etmeyebilir ama gerekli güvensizlik ve birbirini beğenmeme lüksünden kurtulmanın yolu bundan geçiyor.
Siyasetçiler çok kırıp döktüklerini, aydınlarımız ise reflekslerini, gördüklerini zamanında ortaya koymadıklarını görmelidirler.
Aramıza ekilen bu güvensizlik ve suni düşmanlıklar halkımızın çıkarlarına terstir. Sorumluluk sahibi herkes bu tehlikeli gelişmelerden  payını alsın.
Ben kendi payıma düşene razıyım ve kabulümdür.
Ortak akıl ve sarsılan vicdanımızı, kaybedilen insani değerlerin kazanılması umuduyla.